De afgelopen week was niet top.
Ze hadden vanaf het begin
gezegd dat de tweede chemosessie het zwaarste zou zijn. Dan zijn de bijwerkingen
het meest voelbaar omdat ze de medicatie tegen die bijwerkingen, nog moeten op
punt stellen voor mij. Dus ik had me wel verwacht aan wat meer misselijkheid, wat
meer vermoeidheid.
Maar wat begonnen is als
een simpele verkoudheid, bleek toch iets hardnekkiger en heeft ervoor gezorgd
dat ik het meest van de tijd heb moeten rusten. Met alle symptomen aanwezig, moest
ik natuurlijk ook een covid test laten doen. Het was een stresske maar uiteindelijk
was deze negatief! Oef, want daar had ik vermoedelijk weinig elegant op
gereageerd.
Dus of de afgelopen dagen
lastig waren door de bijwerkingen dan
wel door de andere ziektekiemen in mijn lijf, is moeilijk te zeggen. All I know is that it was a sucky week! Het lijkt een strijd tussen mijn lichaam dat zegt dat ik moet rusten en
mijn hoofd (of is het mijn hart?) dat leuke dingen wil doen met de kids en dat
wil genieten van de spanning tijdens de dagen voor kerstmis. (I am a sucker for christmas!) Uiteindelijk is
het dan gelukt om zaterdag- en zondagvoormiddag mijn energie te richten op de
kindjes en dan in de namiddag een dutje te doen om dan ’s avonds nog een keer
te pieken met apero en avondactiviteit.
Chemosessie 3 was gepland
vandaag, maandag 21/12/2020. Ik was blij dat ik de oncoloog ging zien want mijn
hoest en voze slijmen willen maar niet weg gaan en ik voelde aan mijn kleine
teen dat antibiotica hier wel een keer het antwoord op zou kunnen zijn
aangezien de lading dafalgan en brufen de afgelopen dagen niets hebben opgelost.
Dus ik doe mijn verhaal, mijn gebroken stem zette dat kracht bij en de
bronchiaal lawaai op mijn longen was de kers op de taart: “ik ga u geen
chemo geven vandaag”.
Poe, die had ik niet zien
komen. Raar misschien aangezien ik die ochtend nog van een vriendin een
berichtje had gekregen of ik intussen al wist of ik chemo ging kunnen krijgen gelet
op mijn hoest (Scary als uw vrienden zo’n dingen beter weten dan gijzelf). Blijkbaar
is het dus geen goed idee om uw witte bloedcellen verder aan te vallen als je
een bronchitis hebt want ge hebt al die kleine vechterkes nodig om daar tegen
op te komen. Weekje antibiotica en volgende week zetten we de chemokuur voort.
Little setback, geen
drama uiteraard maar toch beetje geïrriteerd. I just want to
get this over with as soon as possible. Silver lining: de
kans dat ik vrij goed ben op kerstmis is groot – dus laat die oesters, kreeft
en bubbels maar komen. 😊
Intussen worden andere bijwerkingen wel iets meer uitgesproken zoals mijn
smaak. Daar begint toch wel een verschil op te komen: het lijkt alsof ik enkel
nog maar de scherpe randjes van het eten smaak. Witloof smaakt gewoon bitter,
tomaten smaken zuur,… Er zijn duidelijk al enkele smaakpapilletjes gesneuveld. Maar
ik herinner mij nog de smaak van oester en kreeft so bring them on anyway!
En het haar begint nu stilaan uit te vallen dus I know what I need to do this week.
