Het is vandaag Wereldkankerdag. Een dag waar ik in het verleden niet echt bij stil heb gestaan en dit nu ook maar heb ontdekt omdat het verschijnt in de krant of op sociale media.
Don't be mistaken: dit is niet zoals een verjaardag waarbij je als kankerpatiënt een feestje ('Gefeliciteerd met uw kankercel!' ) en een cadeau krijgt. :-) Misschien kan ik dit idee wel ergens pitchen? Elke kankerpatiënt krijgt op de wereldkankerdag wat ballonnen aan huis geleverd, vergezeld van taart met kaarsjes in de vorm van een kankercel. Het zou de boel vandaag wat opvrolijken!
Ik lees verschillende verhalen en getuigenissen van jonge en oude mensen die vechten of gevochten hebben tegen kanker. En toch voel ik mij niet als één van hen. Voor één of andere reden voelt dit nog steeds niet mijn verhaal. Bij mij is het 'maar' borstkanker en ik heb 90% kans om te genezen. De behandeling loopt goed en de bijwerkingen vallen mee. Ik hoor dus niet in het rijtje en ik zou al zeker geen recht hebben op die ballonnen.
Maar als ik dan berichtjes krijg van vrienden, familie of collega's, lijkt het dat ik toch bij dat select clubje hoor. Een ongevraagd lidmaatschap in een club waar ik niet wil bijhoren. Misschien daarmee dat ik het moeilijk vind om me 'een van hen' te voelen. Ik voel niet de nood om te babbelen met anderen die hierdoor gaan omdat ik het belangrijk vind om meer te zijn dan enkel ziek. Maar alles is verstrengeld, ik die me goed voel en ik die ziek ben. Het ene stopt niet waar het andere begint. Vechten en rusten tegelijk.
Is een werelkankerdag noodzakelijk? Uiteraard! Is het een topdag als kankerpatiënt? Voor mij niet. Elke dag is een aflevering in de kankershitshow dus heb ik weinig nood aan lange krantenartikels hierover.
Ik vier vandaag even niet mee, maar bestel toch een roos lintje bij Think Pink - cause I'm not alone.
