Nagelkloppen, een oud volksspel dat wij al een keer durven spelen met een pintje dabei. De afgelopen week heb ik mij gevoeld als een nagelke waar met regelmaat een tikje op wordt gegeven en dat bij elk tikje iets dieper wegzakt.
Ik weet niet of dit wetenschappelijk helemaal klopt, maar ik heb het gevoel dat hoe meer chemosessies ik achter de rug heb, hoe meer kwaaltjes de kop op steken. Kleine dingetjes die afzonderlijk verwaarloosbaar zijn, maar samen toch wel wat wegen en vooral een voortdurende reminder zijn van de shitshow that is going on.
Van mijn hoofdhuid die onstoken is en gespannen staat, tot mijn stem die aan kracht verlies (and not in a sexy-voice kinda way). Van mijn allergisch astma waar ik nu twee keer per dag een puffer moet voor nemen in plaats van 1 à 2 keer per de maand, tot mijn tandvlees dat pijn doen. Van uitgedroogde voeten met pijnlijke kloven (en ik haat voeten dus ge doet mij geen plezier met een pedicure maar seems like I don't have a choice) tot een uitgedroogde neus. Over die neus, een klein wist-je-dat-je: door de chemo valt ook je neushaar uit hetgeen handig kan zijn voor de zwaar behaarde neuzen onder ons, maar laat dat nu niet een complex zijn waar ik last van had.
Voor elk kwaaltje bestaat er wel een zalfje, pilletje of scrub, maar aan mijn humeur was te voelen that I was crumbeling down a bit. Enter Fasciatherapie! Door de feestdagen was het een dikke drie weken geleden dat ik naar de fasciatherapeut was geweest, maar oh boy ik had het gemist. I honestly don't really get what it is or how it works, want de manuele therapie is zo zacht en lijkt meer op een handoplegging en de oefeningen zijn easy peasy zodat het mijn petje te boven gaat hoe dit mij zo kan helpen. En toch, nadien was ik niet langer het nagelke in den blok hout, maar wel terug de speler met de hamer die kon kloppen als het zijn beurt was en een pintje drinken om de dorst te lessen.
Dus tijd om om te denken: wat zijn de positieve punten aan de bijwerkingen? Wat kan ik wel nog doen? Wat heb ik wel nog in de hand? En dat is ook best wel een lijstje: mijn benen zijn smooth as a baby's butt zonder te scheren, de tijd om mij klaar te maken 's morgens is gehalveerd nu ik niet meer moet kijken naar mijn haar (een mutje opzetten gaat beduidend sneller!), 2 tot 3 keer per week wordt er eten gebracht door topvrienden so we have less to worry about, geen zoommoeheid voor mij, ongegeneerd dutjes doen, nog genoeg energie om in de sneeuw te spelen met de kids,...
Het is dus best wel boeiend om te ervaren wanneer mijn lijf de bovenhand krijgt en wat ik moet doen om opnieuw in de 'mind over body' modus te komen.
