Ik ben een weekje overgeslagen met bloggen. Mijn laatste sessie van de eerste chemokuur was 1 maart en het was de dosis teveel. Was het nu het vooruitzicht van wat rust of was het gewoon de couche de trop, maar de dagen erop waren pittig. Ik was langer en rapper lastig (ik heb een nieuwe kleur ontdekt in de prikkelbaarheidsbarometer: evil red) en de kwaaltjes waren meer aanwezig. Vooral de pijn aan mijn vingers was erger waardoor alles wat ik moest doen wat moeizamer ging.
Maar dan, maandag 8 maart, de eerste maandag in 12 weken waar ik niet naar het ziekenhuis moest. Hoewel ik al een tijdje niet meer werk, voelde dat aan als congé. En ik heb er mij dan ook naar gedragen: ik heb niets gedaan! :-) Sindsdien gaat het in stijgende lijn: ik voel me weer mezelf, ik kan weer lachen en mij oprecht gelukkig voelen. Ik kan weer even genieten zonder een zwarte wolk net boven mijn hoofd. Ik kan opnieuw liefde voelen. Hoewel ik de afgelopen weken best wel door had dat het mentaal ook een invloed had en ik me niet altijd goed in mijn vel heb gevoeld, besef ik nu pas hoe hard ik verwijderd was van mijn echte 'ik'. Het is compleet geschift dat chemo dat kan doen maar het is nog straffer dat ik na een dikke week weer helemaal terug ben. I am back baby! (of toch voor ffkes :p)
Ondertussen weer een maandag voorbij, maar wel met een ziekenhuisbezoekje: een echo om te controleren in welke mate de chemo de tumor al heeft verkleind. En seg, we are crushing it!! 😃 De radioloog heeft niet veel gezegd maar wat ze zei, was duidelijk: hij is significant kleiner en de klieren in de oksel zijn genormaliseerd. Booyaka! De afgelopen weken hebben hun vruchten afgeworpen, het was niet voor niets! Opluchting alom (met wat happy tears erbij). Today we celebrate!
De niet aflatende steun van iedereen heeft er ons doorgesleurd! Dikke dankuwel voor elk berichtje, bloemetje, etentje, drankje, telefoontje,... Wij gaan nu nog enkele dagen genieten en ons opladen voor de komende 12 weken!
