Rollercoaster on speed

Ik had met mijn zus, haar kindjes en mijn mama afgesproken om op trollen te gaan jagen op 11 november, nog een beetje voor Iza haar verjaardag. Omdat zij nog niets wisten en ik geen mental breakdown wou hebben bij de kids tussen de trollen, belde ik hen dinsdagnamiddag even op. Mijn emoties zaten hoog maar het deed deugd om mijn ongerustheid te kunnen delen. Het gaf me het gevoel dat wij als gezin, er niet alleen voor stonden, gelijk wat ons te wachten staat. De trollenjacht bleek een TOPafleiding!

7 dagen wachten bleek uiteindelijk slechts 3 dagen want op vrijdag, tijdens een coronaproof bezoekje aan mijn peter, kreeg ik telefoon van de radioloog. De resultaten waren binnen en zoals verwacht, was het niet goed. Het woord ‘kanker’ wordt niet uitgesproken, wel kwaadaardig letsel alsof ik mij had pijn gedaan. Meer kon hij niet zeggen want het hele onderzoek was nog niet afgerond. Volgende stap was een afspraak in de borstkliniek in het UZ Jette.

OK toch al even bekomen: het is niet goed. Shit seg! Veel emoties, veel vragen,… Ik wou een knuffel, iemand die mij kon vastnemen maar ik was niet bij mijn knuffelcontact of mijn gezin. Ik zag ook bij mijn peter en tante het groot verlangen om mij vast te pakken en te troosten, maar argh, die Corona toch! Nadat ik beetje tot rust was gekomen, ben ik in mijn auto gekropen en naar huis gereden. Daar wachtte mijn knuffels op mij! De kindjes waren nog op school dus David en ik konden even vrijuit praten en voelen. Want het was een harde pil, niet alleen voor mij maar ook voor hem.

We konden dinsdag 17 november om 9u15 al bij de borstkliniek op consultatie. Het weekend overbruggen, maandag nog werken en dinsdag weten we het: hoe slecht is slecht? What’s next? Is er een volgende stap? De onwetendheid was groot en beangstigend.

Maandag heb ik enkele collega’s van mijn werk op de hoogte gesteld want ik wist dat de kans reëel was dat ik vanaf dinsdag niet meer zou komen werken voor een tijdje. Ik kreeg meteen enorm veel steun van mijn N+1 en mijn collega’s. Dit zat goed en hier moest ik mij geen zorgen over maken, no matter what.

Tijdens het weekend was er bij mij een gevoel gekomen dat ze zich in het labo misschien vergist hadden en ze dinsdag zouden zeggen: oeps, sorry alles is OK, we hebben de resultaten gewisseld met iemand anders! David zat daarentegen met een horroscenario in zijn hoofd;

D-day: samen de kindjes afzetten (doen we nooit, en die kastaars stellen ook geen vragen daarover) en dan doorrijden naar het UZ Jette. Het verdict: snelgroeiend, agressieve tumor maar behandelbaar met een lang en zwaar traject. Genezingskans 90%. Ik zat daar met een boekje, alles aan het noteren want als ik het kon opschrijven, leek het alsof ik er een beetje controle over had. Hormoongevoelig, HER2positief, 3 tot 6 maanden chemo, lymfeklier nog nakijken want mogelijks ook kwaadaardige cellen, operatie, bestraling, antilichaamtherapie, hormoontherapie,… Ik schreef het allemaal op. 

It hit hard: van een vergissing (in mijn hoofd dan toch) naar borstkanker. BAM! David was wat opgelucht want hij ging van doemscenario naar 90% genezingskans.

First things first: een hele check van het lichaam op eventuele uitzaaiingen. MRI, Pet-scan, bloedafname, echo en biopsie van de lymfeklieren. En dit allemaal in de dagen die volgen. Volgende week dinsdag opnieuw consult om dit te bespreken.

So wait a minute: wisten we dan nu nog niet alles? Het kon nog slechter? Die 90% genezingskans kan verminderen als ze ergens anders in mijn lichaam iets vinden? En dit weten we pas volgende week?

And so the waiting game continues…

Iza wordt 4!

 

Al maanden kijkt ze er naar uit (en zaagt ze erover) and the big day is finally here!! Paw patrol vlaggetjes, bordjes, taart, cadeaus,…ze is super blij.

David en ik zijn niet helemaal in feeststemming maar we doen mee voor Iza en voor onze gedachten wat te verzetten want eigenlijk weten we dan nog niets.

Op de middag vertrek ik naar de biopsie, alleen want we wouden dat Iza haar verjaardag zo gewoon en feestelijk mogelijk verliep en ja, Covid remember.

In de wachtzaal werd ik nog wat geëntertaind door de man met vermoedelijk een gebroken been. Die was net voor mij toegekomen in een dikke BMW, op krukken, zijn haar met gel gestyled naar achter, de pull van Ralph Lauren. Na twee minuutjes in de wachtzaal komt een vrouw binnen die vraagt of hij met de dikke BMW reed, zij had er zonet tegen gezeten. Oei, nu gaat het komen dacht ik. Maar kleine anticlimax: meneer was meer bezorgd dat hij zijn beurt bij de radioloog ging missen dan de bluts in zijn BMW. Was hij dan toch niet de typische BMWrijder? Meer nog, hij bleef super vriendelijk! Ik stelde hem gerust dat ik wel tegen de radioloog zou zeggen dat hij er meteen weer zou zijn. Faster than light, stond hij al opnieuw in de wachtzaal, net op tijd want hij mocht binnen. Ik denk dat hij nog maar net op de tafel lag, of diezelfde vrouw komt opnieuw binnen om te zeggen dat er nu een andere vrouw (wij vrouwen komen niet goed uit dit verhaal) tegen zijn auto had gereden, maar nu langs de voorkant! Ik klop stilletjes op de deur en meldt het slecht nieuws: nu moet hij toch boos worden? Nope, nog altijd heel vriendelijk en rustig. Ik mocht zelfs voorgaan zodat ik niet te lang moest wachten. Maar dat ging niet volgens de radioloog. Mijn consult ging immers toch wat langer duren. Hello, reality check!

Met een klein hartje (maar met het vertrouwen in de chique BMWrijders hersteld) wachtte ik mijn beurt af. Eens binnen wordt er uitgelegd dat hij eerst zal verdoven met een dunne naald en dan met een dikkere naald de staaltjes zal gaan halen. Ik verwittig meteen dat ik hier geen held in ben en possibly gonna cry like a baby. Zo gezegd, zo gedaan. I suck at this! De verpleegster was super lief en ik mocht in haar hand knijpen (vermoedelijk ook niet coronaproof). Ik denk dat ze het haar beklaagd heeft, maar ze gaf geen kik. Nadat hij de drie (3! Hij moest er dus 3 keer in met die dikke naald!) staaltjes had genomen, vroeg ik of hij toch niet iets kon zeggen en dan kwam het: ‘Ik denk niet dat je teveel moet hopen dat het goed gaat zijn.’ BAM! Maar ik was ineens een pak rustiger: ok we weten nog niet veel, maar we weten al iets.

Het zou 7 dagen duren vooraleer ik nieuws had en hij of de gynaecoloog zou mij opbellen. Snel omgerekend, ging ik er dus vanuit dat we volgende week woensdag of donderdag iets zouden weten (er zat een verlofdag tussen en de labo’s staan onder druk naar het schijnt!).

Let the waiting game begin!

 

Where to begin?

Ik vermoed midden oktober, maar de exacte datum weet ik niet omdat die op dat ogenblik weinig belangrijk leek, voelde ik bij het afdrogen een knobbeltje in mijn linker borst. Veel heb ik er niet bij nagedacht want hey, ik ben 34, geen voorgeschiedenis van borstkanker in de familie en life was going good. 

Na een tweetal weken vraag ik David om toch ook een keertje te voelen en hij - duidelijk een pak realistischer dan mezelf - zegt toch van een keer naar de gynaecoloog te bellen om dit te laten checken. Nog zonder er veel bij stil te staan, bel ik donderdag naar de gynaecoloog en mag ik maandagavond 9 november een mammografie en een echo laten maken. Die datum weet ik wel nog want het is de dag voor de 4de verjaardag van Iza.

Carefree through the weekend, Q-time with the kids,...life as we know it!

Maandagavond, onderweg naar de gyno, it hit me like a ton of bricks. Dit kan niet goed zijn eigenlijk. Ik had - raar maar waar - niets opgezocht over knobbeltjes in de borst (ik was er echt helemaal niet mee bezig) maar zijn er goede knobbeltjes? Wat als het echt slecht is? Wat als ze zeggen dat ik morgen meteen naar het ziekenhuis moet? Dat gaat niet want het is Iza haar verjaardag en we gaan dat (in een bubbel en buiten weliswaar) vieren. Ze kijkt er al zo lang naar uit! There came the waterworks, in de auto. 

Kleine peptalk met mezelf later, sta ik aan het mammografiemachien te zeggen tegen de vroedman: 'Ik heb nog helemaal niets opgezocht over knobbeltjes en ben super chill'. Ha, thank god voor de mondmaskers zodat mijn trillend lipke verstopt was. By the way: het mammografiemachien, wie heeft dat uitgevonden? Got to be a dude want het is onpraktisch, ongemakkelijk, kost bakken geld en pakt super veel plek! Op de foto van de mammo komt een mooi, precies proper afgelijnd bolleke. 

Next stop: echografie bij de radioloog. Die is lang stil, veel te lang stil. Het eerste wat hij vraagt is of dit rood heeft gezien, pijnlijk of warm is geweest. Neenee, niets van dat alles had ik gevoeld! Ik was ervan overtuigd dat dat het goede antwoord was. Bummer, had het rood, pijnlijk of warm geweest, kon het een ontsteking zijn. Ik kreeg geen tweede kans om mijn antwoord bij te stellen. Nadien kwam het 'het is goed dat je gekomen bent' en 'we gaan zo snel mogelijk een biopsie moeten doen'. Met man en macht probeerde ik niet te wenen, maar een paar traantjes vonden toch hun weg naar mijn ooghoeken. De radioloog begon meteen te bellen naar zijn privé praktijk om ervoor te zorgen dat ik morgen (ja, op de dag van Iza haar bday) kom komen voor een biopsie. Morgen, dinsdag 10 november om 12u30. Nu kon hij nog niets uitsluiten.

Ik moest nog één halte doen die avond: de gynaecoloog zelf. Nu ik er toch was, kon ik evengoed de whole shebang laten checken. Die had al even met de radioloog gebabbeld en als artsen gewichtig tegen u beginnen spreken, weet je dat er iets niet goed is. Strikte corona-maatregelen tijdens de consultatie, maar bij het naar buiten gaan een hand op mijn schouder en een 'we gaan duimen', zorgden ervoor dat de sluizen helemaal opengingen eens ik de deur achter mij had toegetrokken.