Ik heb altijd geleerd dat als ge een wens doet, ge deze niet luidop mag zeggen. Kendet, zo als ge een centje in ne put smijt of een vallende ster ziet. De kids weten dat intussen ook, maar ik begin te denken dat het niet geldt als de wens wordt neergeschreven!
In mijn vorige post schreef ik dat ik ffkes niet ziek wou zijn en gewoon terug zorgeloos zou kunnen rond dartelen. Wel, een weekje Ardennen came pretty close! :-)
Gaan wandelen, gezelschapspelletjes spelen, scheidsrechter zijn tussen kinderen die ruzie maken,... Het was helemaal wat ik nodig had om mij op te laden voor de volgende ronde.
Het is pas deze ochtend dat het begon te dagen en mijn hart een beetje zwaarder aan voelde. Ongeveer ter hoogte van de afrit van Grimbergen, reality hit hard. Whooosh, terug in kankerland. Maar o zo fijn, er stond een boeketje bloemen op mij te wachten van twee vriendinnen die ik al jaren niet meer heb gezien. Kleine opkikker in mijn dipje.
Ik ben klaar (enfin, tegen morgenvroeg zal ik klaar zijn) om mij terug 7 dagen op te sluiten in mijn kamer, te slapen as if I was hibernating, whatsappkes te sturen naar David die beneden zit om mij iets te brengen om te eten/drinken (ik haal er alles uit wat ik kan :p), anti misselijkheidpillekes slikken als was het LSD en netflix te bingewatchen op de momenten dat ik wakker ben. Door mijn druk schema kan het dus zijn dat ik iets minder rap reageer op berichtjes of telefoontjes. Ik haal dat in binnen een dikke week. Is er toch iets wereldschokkends dat ik niet mag missen, stuur gerust een postduif naar het bovenste raam rechts van den Doofmeer 20!
