Er wordt voorspeld dat ik de dag van de chemo en de dag nadien nog goed zou zijn door de cortisone en nadien een week moe, misselijk en prikkelbaar. Whoop! Gisterenavond heb ik toch al een extra pilletje moeten pakken voor de misselijkheid dus ik heb weinig hoop dat de rest van de week gaat meevallen. But hey, a girl has got to do what a girl has got to do right! De oncologe vroeg ook of ik de laatste tijd prikkelbaarder was. Ha, understatement of the year. Als advies heb ik gekregen om mij af te zonderen als ik voel dat ik snel mijn geduld verlies. Haha - LOL.
Gelukkig zijn mijn batterijen fully charged door de afgelopen 2 weken.
Twee dagen pairi daiza waren geweldig! De kinderen vonden het super tof, veel knappe beesten, we zijn de hele tijd buiten geweest, lekker gegeten (het ontbijt was tha bomb!) en gewoon Qtime met het gezin. Anderzijds was de kanker in mijn hoofd heel aanwezig, raar maar waar. Ik voelde me goed, maar het was alsof het very in my face was: 'nu voelt ge u goed en de reden waarom ge hier zijt is om te genieten vooraleer dat weer enkele weken/maanden niet kan. Zonder mij had ge hier nu niet geweest. Is dat niet erg? Zouden zo'n uitstapjes niet meer moeten kunnen zonder die dreigende kankerwolk boven u hoofd?' Zeer vreemd en onverwacht. Het zal als een klein rood duvelke👿 op mijn schouder de hele tijd, trying to bring me down.
En ondertussen maar aan zelfzorg doen. 😄Zelfzorg is een hip thema, niet waar? Ik heb de indruk dat zelfzorg vaak gepaard gaat met 'nee' kunnen zeggen (daar heb ik op zich niet zoveel last mee, behalve op het werk misschien). Sinds de diagnose, en al helemaal de afgelopen weken, heb ik het tegenovergestelde gedaan. Gewoon 'ja' zeggen als ik twijfelde. En dat is voor mij enorm bevrijdend. You should try it sometimes! Er zijn altijd redenen waarom je iets niet zou doen of niet zou ingaan op een uitnodiging: ga ik mij wel goed voelen dan? Meent die dat echt dat ze dat wil doen met mij? Is dat niet ongepast om die hulp te aanvaarden? Een ja-dag voor de kids, is dat niet wat zot? Als ik dat doe, wil dat zeggen dat ik dan niet kan strijken/wassen/plassen? Nog zo een duvelke👿 op de schouder. Door ook die het zwijgen op te leggen, heb ik al kei veel leuke dingen gedaan: culinair op hotel gaan (corona proof geregeld), wandelingen met mensen die ik niet super goed ken, aperotime op zotte momenten op de dag, mijn badkamer aan het upgraden (wat niet van een leie dagje loopt waardoor ik nu ook delen moet hertegelen, hetgeen NIET de bedoeling was), een yes-day voor de kinderen... Ik zeg ook soms wel nee, of maak voorbehoud voor moest ik mij niet goed voelen, maar damn, saying YES is awesome!
Ik wou nog afsluiten met een sorry. Een sorry aan mensen die ik al heel lang niet meer heb gezien en die ik dan tegenkom op straat, in de winkel, in het park. Ik ben niet geneigd om dan een eerste stap te zetten, om tot bij u te komen omdat ik het ongemakkelijk vind. Weten zij dat ik ziek ben? Zal het voor hen niet raar zijn om te denken dat ik ziek ben (het mutsje is kinda a giveaway)? Ze gaan niet weten wat zeggen met die olifant in the room. Ik wil niet de indruk wekken dat ik hen aanspreek om even te laten weten 'hey I have cancer'. Devil number 3. Dus als ik niets heb gezegd, I'm sorry! Ik weet me geen houding te geven in die situatie. Of misschien heb ik u ook echt niet gezien, dat kan ook en dan ook sorry. :-) But if you see me, do feel free to say hi of niet, whatever you are comfortable with!
