In die optiek hebben we last minute een weekendje aan de
zee kunnen vastleggen, naar de koningin der Badsteden, weze het wel een heel
rustig stukje in de duinen. Wandelen over het strand, met de jas aan, de wind
in de haren (mwoeha!), een warme wafel op den dijk, een ritje met de kwistax…
leeg hoofd here I come.
Ik had het nodig want mijn prikkelbaarheidsthermometer
(ik ga hiermee voor het woord van het jaar
2021) stond de afgelopen week nogal in het rood. Prikkel hier, prikkel daar, ik
ben verschrikkelijk prikkelbaar! Nu, dat ligt niet alleen aan de kankerdrama.
Corona speelt ook een immense rol dus ik vermoed dat de meeste onder ons wel
een keertje willen ontsnappen aan zijn vier muren waarvan elke centimer gekend
is intussen.
Enfin, de missie van het weekend was chillen, Qtime met
de kids zonder huishoudelijke afleidingen en een beetje rust terug vinden in
mijn hoofd. But who are we kiddin’? De muizenissen in je hoofd laat je niet
zomaar achter van zodra je in de auto stapt, nee ook niet van zodra je uw jas
pakt en begint te wandelen op het strand. Die liften mee naar de zee. Dus
ik ben wat geïrriteerd. Al die wandelgoeroes die uit de assen van de Corona aan
het rijzen zijn: ik voel er niet veel voor.
Hebben we dan niet kei hard genoten van ons weekend aan
de zee? Hell yeah! We hebben zandkastelen gebouwd bij -5 en met onze
sneeuwbotten in de zee gestaan om water te scheppen voor de gracht rond het
zandkasteel. En de kinderen hebben als enige op den dijk ijsjes gegeten. David
heeft zijn jeugd herbeleefd met de Xbox die aanwezig was in het appartement en
ik heb staan staren naar de zee, mijn best gedaan om er zo peinzend mogelijk uit
te zien om zo al mijn gedachten eruit te
denken. Maar een leeg hoofd nadien? Bof!
Na echt 2 topdagen (ik ga het adresje niet verklappen of
iedereen gaat ernaar toe gaan), hebben we de kids afgedropt bij mijn ouders en
onder ons 2 gezellig spaghetti gegeten met een flesje rode wijn dabei. Dessert:
tiny mental breakdown van mijn kant. Al mijn verdriet en frustraties effekes op
tafel gegooid – ik herken mezelf nu echt niet meer in de spiegel en er zijn dagen
dat ik mezelf niet meer voel. Mijn grootste schrik was om mezelf te verliezen
door de chemo en dat lijkt nu te gebeuren. Een stortvloed aan emoties, that was
my valentinesday present 😊 David heeft zoveel sjans met mij! Anyways,
nadien was mijn hoofd (en mijn hart) leeg. Er is geen wandeling die daaraan kan
tippen.
Begrijp mij nu niet verkeerd: ik heb niets tegen wandelen
he – ik doe dat ook. Maar sommige gevoelens en zorgen zijn, voor mij althans,
te groot om eraf te wandelen.
