So we knew this was coming: haaruitval.
Maandag (de dag van de non-chemo) begon de jeuk toe te nemen op mijn
hoofdhuid en ik vermoedde dat het niet zo lang meer zou duren vooraleer mijn
haar zou beginnen uitvallen. We hadden gepland dat de kids woensdag bij
vriendjes gingen spelen dus ik had mij voorgenomen om het woensdag af te scheren.
Nog één dagje genieten van mijn niet zo weelderige haarbos!
De timing bleek goed te zijn want dinsdag begonnen er echt plukken los te
komen en lag mijn kussen ’s morgens al aardig vol. I was totally
prepared: this was not gonna be a sad-I-cry-my-eyes-out-moment, au contraire – het
zou een happy, vechtlustige I-am-Britney-Spears-and-I-shave-my-head-if-I-want-to-moment
zijn. Spotifylist klaar gezet, tondeuse opgeladen en nu wachten tot de kids uit
het huis waren.
Maar dan…ik wou de kids toch een heads up geven dat, wanneer ze zouden
terug komen van hun playdate, mijn haar af zou zijn. Daar waar ze er beiden de
afgelopen weken zeer luchtig mee omgingen, was Ray zijn reactie kei hard. ‘Ik
wil je niet zien zonder uw haar, ik vind dat super lelijk. Ge moet altijd uw
muts aandoen want als ik u zie zonder uw muts, dat ga ik een bordje moeten
maken zodat ik u niet zie. En als je buiten loopt met uw kaalkop, dan moet ik
een boogje rond u lopen.’
Oef, dat was eerlijk, rauw en beenhard. Gelet op mijn beperkte emotionele
stabiliteit, was ik daarvan toch wat onder de voet. Het is natuurlijk voor hem ook
ingrijpend. Ik wou ruimte laten voor hoe hij zich voelde en tegelijk was ik
zelf een vat vol emoties. Na een half uurtje was het bij iedereen wat gezakt en had
hij een hartje met vleugels uit karton gemaakt voor mij. Een paar knuffels later, kon ik
ze met een klein hartje afzetten. Ze hadden wel liever dat David hen kwam halen
*slik*.
Van mijn moed bleef niet veel meer over dus een tas koffie, een suzy wafel
en een aflevering van de Gilmore Gils waren nodig om het terug te zien zitten.
Anyways, uiteindelijk in de badkamer geraakt, toch mijn spotifylijst
opgezet en na wat ‘Komaan Vande Gucht’ eraan begonnen. Ik wou al een
paar jaar eigenlijk eens de helft van mijn haar afscheren, maar nooit gedurfd,
dus ben ik daarmee begonnen. En dan de andere kant, zodat er enkel bovenaan in
het midden nog lang haar lag. De eerste traantjes welden op in mijn ogen. Shit just got real,
can’t stop now, I have to get this done. Et voila, ook de laatste lange haren vielen eraf. Op dat
moment kwam David met een goed getimede knuffel binnen. Nog hier en daar wat
plukjes verwijderen en het was achter de rug!
Ik denk dat ik voornamelijk opgelucht was. Wat wordt aangekondigd als een
zeer emotioneel moment, viel voor mezelf wel mee. Het is maar tijdelijk en het
is maar haar. Herken ik mezelf nog in de spiegel? Niet echt. Voel ik me nog
mezelf? Eigenlijk wel.
Mijn moederhart daarentegen bleef wat angstig: hoe gaan de kindjes reageren
straks? Heb ik het toch verkeerd aangepakt? Will we be okay? Het was super
spannend, but they were real champs! Iza wou het direct zien zonder muts en een keer over
wrijven. Ray wou het wel even zien, van ver, maar vroeg toch om snel mijn
mutsje opnieuw op te zetten. En dat is OK! Want met mijn mutsje, ben ik nog
gewoon zijn mama en is hij nog gewoon mijn Rayke, die mij knuffels geeft en
zegt dat hij mij graag ziet.
Ondertussen zijn de feestdagen voorbij, met een mutsje and I'm fine. Het is natuurlijk wat wennen, maar het gaat. Ik ben vooral nieuwsgierig wat het met andere mensen gaat doen. Nu is het super duidelijk dat ik kanker heb en heb ik geen cancer-card meer nodig. Wat gaat mij dat opleveren? Gaan de mensen mij voorlaten aan de kassa? Gratis shizzle? Vekeerd parkeren wordt misschien door de vingers gezien? Of zal het zich beperken tot vreemde blikken? To be continued... :-)
