Jawaddedadde, wat was me da? De week van de chemo was moeilijk. Niet op de manier waarop ik het had verwacht, maar wel door de allesomvattende vermoeidheid.
Voor ik kinderen had, dacht ik dat ik soms moe was. En toen werd ik zwanger en vond ik dat ik dan enorm moe kon zijn omdat alle energie ging naar the little alien inside. Wanneer de kids er dan waren, brachten de slapeloze nachten ons naar een hoger niveau van moeheid.
Chemo-moe = next level moe! Dat is wakker worden en meteen voelen dat er niet veel rek op zit. De ochtendshift meedraaien en om 10u terug in bed kruipen tot 17u. Om dan nog een laatste cartouche te verschieten en tegen 20u de kop neer te leggen. Op de momenten dat ik wakker was, kon ik de misselijkheid onderdrukken door pillekes te nemen en te eten.Tegen het einde van de week kon ik het rekken tot 11u en tegen zondag zat de moraal onder nul.
Door het vele rusten en slapen, had ik het gevoel dat ik niet meer aan het vechten was. Alsof ik mij liet gaan. Mind over body? Niet deze keer. Van wat ik in november dacht over hoe ik ging omgaan met de chemo, bleef niets meer over. Het feit dat ik ook niet goed wist hoelang dit ging blijven duren, maakte het zwaar.
Lichtpuntje: de aangekondigde prikkelbaarheid bleef uit. Allé dat denk ik toch :-)
De maandag erop had mijn lichaam precies een knop omgedraaid: ik stond op met een lichter gevoel en ik had duidelijk wat meer energie. Ik was begonnen aan de recuperatie. De dutjes werden korter, ik had geen pilletjes niet meer nodig om de misselijkheid de kop in te drukken en ik kon terug toffe dingen doen. Een geluk dat die paaspauze geen week vroeger was begonnen!
Dinsdag was een goeie dag! Ik moest naar het ziekenhuis voor de controle van mijn witte bloedcellen en die doen het goed. Geen extra ondersteuning (lees: spuit) nodig. En wat goed nieuws erbovenop: de kanker is NIET genetisch! Whoop!! Opluchting alom: geen risico voor de kids, geen extra risico op herval en een beperktere operatie.
Vandaag is de energie bijna terug op peil. Een microdutje hier en daar en ik geraak de dag gemakkelijk door! Morgen vertrekken we naar de Ardennen - blijkbaar op skivakantie aangezien ze sneeuw geven in plaats van terrasjesweer - en hopelijk gaat de change of scenery ons deugd doen.
Oh en ondertussen die corona - verdorie toch. Ik heb er zoveel gemengde gevoelens bij. Ergens is dit voor mij minder op de voorgrond. Ik ben bezig met een ander gevecht, maar de wereld zit uiteraard in die pandemie met alle maatregelen tot gevolg. Soms lijkt het een gigantische chaos aan emoties in mijn hart en is het niet duidelijk waar het kankerverhaal stopt en de coronamoeheid begint. Ik wil graag ook terug meer sociale vrijheid, op café gaan, lekker gaan eten en niet moeten nadenken over mondmaskers en handen ontsmetten. Maar het liefst van al, wil ik even niet ziek zijn, even ontsnappen aan het kankerverhaal - zorgeloos een glas wijn kunnen drinken, een winkelraam voorbij lopen zonder een mutske op mijn hoofd te zien in het spiegelbeeld, dingen plannen hoe ik het wil en niet rond de chemo en de bijwerkingen. Dus ik tel af, niet naar het einde van de maatregelen, maar naar het einde van mijn behandeling. Want die zorgeloze dag komt er wel hoor - and I will be ready for it!
