Wat gaat er om in die kleine hoofdjes/hartjes?

Het leven kabbelt voort, in onze bubbel en met een zekere routine. Nog 4 keer 'kleine' chemo op maandag en dan drie weken rust. Ik kijk er naar uit! We hebben minitripjes geboekt om te profiteren van die weken waarin ik mij normaal weer wat beter ga voelen: nachtje Pairi Daiza met de kids (de dierenparken zijn net op tijd terug open - jihaa!) en wat Q-time onder ons twee. 

De kinderen lijken het nog steeds goed te verteren, de corona + de kankerhistorie. Hoewel de lijn tussen beide soms wat vervaagt. Tijdens een ochtendgesprekje op het WC (super gezellig!) tussen Iza en Ray, vroeg Ray aan Iza of zij de corona leuk vond, waarop zij volmondig - en vermoedelijk als één van de enige - JA zegt. Ray, vol ongeloof: 'Corona heeft mama wel ziek gemaakt he, hoe kunt gij nu van Corona houden.' Wanneer we nadien dan even checkte bij hem, bleek hij wel degelijk te weten dat ik geen Corona had, maar wel kanker. Het zal een raar sprongetje geweest zijn.

Ook deze ochtend kwam mijn ziekte even ter sprake wanneer Iza uit het niets vroeg wanneer ik opnieuw naar het ziekenhuis moest en Ray, al even onverwacht zei dat je van kanker kan doodgaan. *slik* Dit hebben wij nooit gezegd omdat we menen dat ze net te jong zijn om deze last te dragen (en omdat ik uiteraard ga genezen, deuh!), maar we zijn ook eerlijk geweest. Je kan eraan sterven, maar ikke niet (superwoman en alles).

Of Iza die antwoordt op de vraag of ze blij is met mij als mama (een vraag die ik beter nooit stel ma bon, het was er ineens uit) met 'Neen want ik herken u niet zonder haar. Als uw haar terug is, zal ik blij zijn dat je mijn mama bent'. Anderzijds heeft ze het in haar klasje ook gezegd dat haar mama geen haar heeft, waarop ze een kindje dat ermee lachte, nogal direct op haar plaats heeft gezet met 'Dat is niet om te lachen, dat is gewoon zo.' That's my girl, my little tough cookie! :-)

Op de vraag hoe het met de kids gaat, antwoord ik doorgaans dat het wel OK is. Maar het is op zo'n ogenblikken dat je merkt dat het maalt daar boven in die kleine hoofdjes. Dat ook zij dit meer meedragen dan ze laten merken. Bij David en mij sluimert het constant ergens vanachter in onze gedachten en overschaduwt het best wel veel, maar ik vermoed dat dit voor hen ook onbewust zo is. 

Mijn mamagevoel zegt dat dit normaal is en we ons geen zorgen moeten maken (hout vasthouden!). We blijven er open over praten als ze vragen hebben en zijn realistisch over de komende maanden/weken. 

Mijn mamahart daarentegen breekt soms in duizend stukjes. Ze zijn verdorie nog zo klein!