Round two: besjes en bloemekes

 De voorbereiding van de tweede chemosessie was niet optimaal: wat keelpijn en een snotneus. Standaard in de winter met twee kleine kinderen thuis, maar nu wat lastiger. Komt de keelpijn van de chemo? Is mijn weerstand al verzwakt na die één keer? Mag ik nog dafalgan pakken? Moet ik nu sowieso een Covid-test doen? Dus waar dit de normaalste zaak in de wereld zou zijn en er geen haar op mijn hoofd (zie, nu kan ik dat nog zeggen :p) aan zou denken om meer te rusten, is dit nu minder vanzelfsprekend.

Anyway, I kept my cool – toch een dafalganneke genomen, wat meer gerust en dinsdagochtend was ik er eigenlijk opnieuw klaar voor. Nu wist ik al wat meer wat er ging komen.

Het viel me toch weer op dat ik de gemiddelde leeftijd in de wachtkamer zwaar naar beneden haal. Ik heb geen enkele millennial gespot daar. En ik weet niet – mocht ik mogen kiezen wanneer ik kanker zou krijgen – of ik het liever nu heb, dan als oud besje. Tijdens de chemo lag er naast mij een 75-jarig omaatje die haar hart aan het uitstorten was tegen de psycholoog. Zij kwam net van 2 weken covid afdeling, waar ze een zeer onaangename buurvrouw had gehad. Ze had er veel van verdragen, maar nu ze terug thuis was, waren haar opgekropte gevoelens naar boven gekomen waardoor ze ruzie had gehad met haar man (met wie ze 51 jaar getrouwd is!). De ruzie duurde maar 5 minuutjes en was intussen uitgeklaard, maar ze zat ermee in haar maag. 

En dan kon ik niet anders dan mij gelukkig prijzen: ik ben inderdaad nog jong en heb wel wat energie op overschot om te vechten tegen kanker, de kindjes zijn zo klein dat hun veerkracht onaangetast is en David, als jonge 40er kan ook nog om met mijn moodswings (geen idee voor hoelang nog natuurlijk 😊).

Als jong bloemeke een krakske krijgen, maar nog ettelijke decennia voor u hebben om terug recht te krabbelen, lijkt mij een pak makkelijker dan al met een heel leven achter u, nog de moed te vinden om uw rug te rechten en het zwaard te heffen.

So I guess I’m lucky om daar te zitten als 34 jarige en wie weet lukt het mij wel om mijn energie te delen met de lotgenoten van de babyboomgeneratie!

(Iets meer on topic: voorlopig nog geen gigantische bijwerkingen. Beetje moe, beetje uitslag, beetje rare smaak. Ik wacht op de eerste pluk haar die uitvalt!)

Wordt het dan toch een eitje?

 

We zijn nu enkele dagen na de eerste chemobehandeling en voorlopig valt het allemaal goed mee. De oncoloog had gezegd dat na de eerste keer de bijwerkingen normaal wel beperkt zouden zijn. Na de tweede dosis kan het zwaarder worden dus ik probeer voorzichtig positief te zijn.

Wat voel ik wel?

-        Precies een beetje meer moe dan normaal, maar aangezien de kinderen nog in de nasleep van de Sint zitten en in blijde verwachting zijn van de kerstman, zijn de nachten korter dan normaal, hetgeen de vermoeidheid ook kan verklaren.

-        Af en toe wat misselijk, niet heel fel, gewoon een zachte reminder dat ik niet 100% ben.

-        Een voze smaak in mijn mond: mijn eten smaakt nog zoals het hoort te smaken, maar wanneer ik niet aan het eten ben (wat toch de meest van de tijd is), proef ik iets. Nu pas besef ik dat je normaal niets proeft als je niet eet of drinkt, dat je mond neutraal is. Nu niet zo neutraal meer.

-        Wat uitslag op mijn hoofdhuid, de voorbode van de haaruitval denk ik.

Als dit het is, dan wordt die chemo een eitje! We profiteren hier van elke dag dat ik me niet ziek voel.

Ik beschouw mezelf als positief ingesteld en denk dat het super belangrijk is om de toekomst positief de visualiseren. Maar soms komt het uit een onverwacht hoekje ineens de kop op steken: de onzekerheid, de angst, de ‘shit-ik-heb-kanker’.

Er is een boekje ‘Grote Boom is ziek’ dat helpt om met kindjes te praten over omgaan met iemand die kanker heeft, geschreven door Nathalie Slosse, een mama die zelf borstkanker kreeg. Ik las dit verhaaltje deze ochtend aan Ray & Iza voor en het is echt een super boek. De kids konden goed volgen en begrepen de essentie. Ik klapte het boek dicht en dan viel mijn oog op de schrijfster ‘Nathalie Slosse (1976 – 2018). Vanbinnen al wel wetend wat ik zou lezen, zocht ik haar toch even op: borstkanker op 30 jaar met een kindje van bijna 2 jaar, enkele jaren later opnieuw borstkanker en intussen mama van 2, een derde keer overleefde ze niet.

I know it’s not my story, but I don’t know my story yet and sometimes, it’s scary as hell.