Mom guilt wordt omschreven als the pervasive feeling of not doing enough as a parent, not doing things right or making decisions that may mess up your kids in the long run. Bij mij is dat gevoel geboren samen met Rayke. En dat gevoel steekt zo nu en dan de kop op, wanneer het goesting heeft. Nu is dat niet anders.
Deze nacht
bijvoorbeeld, is ons Iza bij ons gekropen met een warm lijfje en een onrustige
slaap. Rond 4u was het duidelijk dat ze wat ziekskes was en dan was het ook
meteen gedaan met slapen. Sounds familiar voor vele ouders me dunkt. Maar ok
dan had ik wat tijd om na te denken hoe we de opvang zouden regelen. Maandag is
immers chemodag en een vrij drukke werkdag voor David. Mijn heel lijf
schreeuwde om mijn chemo dan maar uit te stellen, met een dagje of een week. Mijn
dochter komt eerst, ookal is het misschien maar een verkoudheid. *enter mom guilt*
Gelukkig is mijn ratio ook best wel luid en zit ik hier nu in het ziekenhuis
voor mijn laatste chemo van de eerste serie, whoopwhoop!! En zorgt mijn mama
voor die kleine spruit, die tegen 9u nog weinig symptomen vertoonde maar allé.
Sinds de diagnose
zat dat schuldgevoel ook wel in mijn maag. Was het mijn fout dat ik kanker had?
Had ik iets anders kunnen doen? Want ik ben een vleesseter (in combo met groenten,
maar toch), ik drink al ne keer graag een pintje of een bubbel (of een wijntje,
een gintonic,…de lijst drankjes dat ik graag drink is helaas legio), sporty spice was never my middle name,… Ik rook niet, ha, punt voor mij! Maar had ik
dit kunnen vermijden? Had ik kunnen vermijden dat mijn kids door deze shitshow
moesten gaan? *mom guilt*
Ik heb het dan
toch een keertje durven vragen aan de oncoloog en blijkbaar is het in mijn
geval of genetisch of gewoon malchance. Welke van de twee moet nog blijken en
dat zullen we ergens in April weten, maar het is al niet mijn eigen fout! Bij
borstkanker is dit nooit aan uzelf te wijten (of zo heb ik het toch begrepen).
Dit is anders bij longkanker, keelkanker of soms darmkanker. Er is toen toch
echt een last van mijn schouders gevallen. It would have been a very heavy
cross to bear indien ik dit zelf zou veroorzaakt hebben. En niet voor mijzelf,
maar ten aanzien van de kids en David!
Het blijft wel
een wake up call hoor en ik probeer gezondere keuzes te maken, zal wat meer
zonnecrème smeren in de zomer en zal misschien toch die loopschoenen eens
proberen aan te trekken. Maar ik zal vermoedelijk niet veranderen in een
veganistische geheelonthouder any time soon.
