Het einde van de chemotunnel is in zicht! Nog eentje, volgende dinsdag. Intussen kan ik de dagen erop al vrij goed voorspellen denk ik: 3 dagen pijn van de witte bloedcel-spuit (ik ga ervan uit dat ik dit ook deze keer zal nodig hebben tenzij die witte rakkers in gang zijn geschoten de afgelopen dagen!), een 6tal dagen slapen, dutjes doen, ogen laten rusten, beetje eten, dan nog een tukkie doen en ondertussen wat balen. 👌
En als het is zoals de afgelopen twee weken, zal ik ook de dagen nadien nog regelmatige dutjes doen. Waar ik vroeger een absolute fan was van naps, ben ik ze nu zo beu als iets! Waarschijnlijk omdat die van mij 2 à 3 uur duren en dat er dus nogal een grote hap van uw dag mee weg is, maar toch. Never thought I would say this, maar ik kijk uit naar de dag dat ik geen dutjes meer moet doen. 😂
Moest je dinsdag niet weten wat doen, please cross your fingers dat de stockbreuk van de misselijkheidspillekes is opgelost! Vorige keer heb ik geen pilletjes mee gekregen want er is een stockbreuk - wereldwijd (of toch in België). Dus kreeg ik de raad mee: 'probeert er wat zuinig mee te zijn he'. LOL - good one! Het is dat ik veel controle heb over hoe misselijk is ben van de chemo. Maar soit, gelukkig heb ik er normaal niet zoveel last van en heb ik er nog een paar kunnen rantsoeneren. Ik zal wel meer op mijn gemak zijn als ik toch beetje voorraad heb.
En na dinsdag, the only way is up! Ik ben zo klaar met het afbreken van mijn lichaam en wil terug opbouwen. En toch voel ik nog geen euforie of opluchting dat dit deel van de behandeling bijna achter de rug is. Deels waarschijnlijk omdat er nog één en ander volgt hierna, maar ook omdat ik schrik heb. Schrik dat het niet de laatste keer is. Schrik dat de kanker gaat terug komen, ookal doe ik alles goed en ik terug op deze rollercoaster terecht kom.
Het lijkt alsof mijn hart nu in quarantaine zit waardoor het geen vreugdedansjes kan maken. In afzondering van opluchting en zorgeloosheid. Afgeschermd voor mogelijke teleurstelling. Het zit opgesloten samen met angst, rusteloosheid en 'what if's'.
Dat humor kan dienen als afweermechanisme om niet gekwetst te geraken van buitenaf, wist ik. Maar nu lijkt het alsof ik mezelf moet beschermen tegen mezelf (en de kankercellen) and ain't no joke funny enough to do that (not my jokes anyway).
