Ik vermoed midden oktober, maar de exacte datum weet ik niet omdat die op dat ogenblik weinig belangrijk leek, voelde ik bij het afdrogen een knobbeltje in mijn linker borst. Veel heb ik er niet bij nagedacht want hey, ik ben 34, geen voorgeschiedenis van borstkanker in de familie en life was going good.
Na een tweetal weken vraag ik David om toch ook een keertje te voelen en hij - duidelijk een pak realistischer dan mezelf - zegt toch van een keer naar de gynaecoloog te bellen om dit te laten checken. Nog zonder er veel bij stil te staan, bel ik donderdag naar de gynaecoloog en mag ik maandagavond 9 november een mammografie en een echo laten maken. Die datum weet ik wel nog want het is de dag voor de 4de verjaardag van Iza.
Carefree through the weekend, Q-time with the kids,...life as we know it!
Maandagavond, onderweg naar de gyno, it hit me like a ton of bricks. Dit kan niet goed zijn eigenlijk. Ik had - raar maar waar - niets opgezocht over knobbeltjes in de borst (ik was er echt helemaal niet mee bezig) maar zijn er goede knobbeltjes? Wat als het echt slecht is? Wat als ze zeggen dat ik morgen meteen naar het ziekenhuis moet? Dat gaat niet want het is Iza haar verjaardag en we gaan dat (in een bubbel en buiten weliswaar) vieren. Ze kijkt er al zo lang naar uit! There came the waterworks, in de auto.
Kleine peptalk met mezelf later, sta ik aan het mammografiemachien te zeggen tegen de vroedman: 'Ik heb nog helemaal niets opgezocht over knobbeltjes en ben super chill'. Ha, thank god voor de mondmaskers zodat mijn trillend lipke verstopt was. By the way: het mammografiemachien, wie heeft dat uitgevonden? Got to be a dude want het is onpraktisch, ongemakkelijk, kost bakken geld en pakt super veel plek! Op de foto van de mammo komt een mooi, precies proper afgelijnd bolleke.
Next stop: echografie bij de radioloog. Die is lang stil, veel te lang stil. Het eerste wat hij vraagt is of dit rood heeft gezien, pijnlijk of warm is geweest. Neenee, niets van dat alles had ik gevoeld! Ik was ervan overtuigd dat dat het goede antwoord was. Bummer, had het rood, pijnlijk of warm geweest, kon het een ontsteking zijn. Ik kreeg geen tweede kans om mijn antwoord bij te stellen. Nadien kwam het 'het is goed dat je gekomen bent' en 'we gaan zo snel mogelijk een biopsie moeten doen'. Met man en macht probeerde ik niet te wenen, maar een paar traantjes vonden toch hun weg naar mijn ooghoeken. De radioloog begon meteen te bellen naar zijn privé praktijk om ervoor te zorgen dat ik morgen (ja, op de dag van Iza haar bday) kom komen voor een biopsie. Morgen, dinsdag 10 november om 12u30. Nu kon hij nog niets uitsluiten.
Ik moest nog één halte doen die avond: de gynaecoloog zelf. Nu ik er toch was, kon ik evengoed de whole shebang laten checken. Die had al even met de radioloog gebabbeld en als artsen gewichtig tegen u beginnen spreken, weet je dat er iets niet goed is. Strikte corona-maatregelen tijdens de consultatie, maar bij het naar buiten gaan een hand op mijn schouder en een 'we gaan duimen', zorgden ervoor dat de sluizen helemaal opengingen eens ik de deur achter mij had toegetrokken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten