Iza wordt 4!

 

Al maanden kijkt ze er naar uit (en zaagt ze erover) and the big day is finally here!! Paw patrol vlaggetjes, bordjes, taart, cadeaus,…ze is super blij.

David en ik zijn niet helemaal in feeststemming maar we doen mee voor Iza en voor onze gedachten wat te verzetten want eigenlijk weten we dan nog niets.

Op de middag vertrek ik naar de biopsie, alleen want we wouden dat Iza haar verjaardag zo gewoon en feestelijk mogelijk verliep en ja, Covid remember.

In de wachtzaal werd ik nog wat geëntertaind door de man met vermoedelijk een gebroken been. Die was net voor mij toegekomen in een dikke BMW, op krukken, zijn haar met gel gestyled naar achter, de pull van Ralph Lauren. Na twee minuutjes in de wachtzaal komt een vrouw binnen die vraagt of hij met de dikke BMW reed, zij had er zonet tegen gezeten. Oei, nu gaat het komen dacht ik. Maar kleine anticlimax: meneer was meer bezorgd dat hij zijn beurt bij de radioloog ging missen dan de bluts in zijn BMW. Was hij dan toch niet de typische BMWrijder? Meer nog, hij bleef super vriendelijk! Ik stelde hem gerust dat ik wel tegen de radioloog zou zeggen dat hij er meteen weer zou zijn. Faster than light, stond hij al opnieuw in de wachtzaal, net op tijd want hij mocht binnen. Ik denk dat hij nog maar net op de tafel lag, of diezelfde vrouw komt opnieuw binnen om te zeggen dat er nu een andere vrouw (wij vrouwen komen niet goed uit dit verhaal) tegen zijn auto had gereden, maar nu langs de voorkant! Ik klop stilletjes op de deur en meldt het slecht nieuws: nu moet hij toch boos worden? Nope, nog altijd heel vriendelijk en rustig. Ik mocht zelfs voorgaan zodat ik niet te lang moest wachten. Maar dat ging niet volgens de radioloog. Mijn consult ging immers toch wat langer duren. Hello, reality check!

Met een klein hartje (maar met het vertrouwen in de chique BMWrijders hersteld) wachtte ik mijn beurt af. Eens binnen wordt er uitgelegd dat hij eerst zal verdoven met een dunne naald en dan met een dikkere naald de staaltjes zal gaan halen. Ik verwittig meteen dat ik hier geen held in ben en possibly gonna cry like a baby. Zo gezegd, zo gedaan. I suck at this! De verpleegster was super lief en ik mocht in haar hand knijpen (vermoedelijk ook niet coronaproof). Ik denk dat ze het haar beklaagd heeft, maar ze gaf geen kik. Nadat hij de drie (3! Hij moest er dus 3 keer in met die dikke naald!) staaltjes had genomen, vroeg ik of hij toch niet iets kon zeggen en dan kwam het: ‘Ik denk niet dat je teveel moet hopen dat het goed gaat zijn.’ BAM! Maar ik was ineens een pak rustiger: ok we weten nog niet veel, maar we weten al iets.

Het zou 7 dagen duren vooraleer ik nieuws had en hij of de gynaecoloog zou mij opbellen. Snel omgerekend, ging ik er dus vanuit dat we volgende week woensdag of donderdag iets zouden weten (er zat een verlofdag tussen en de labo’s staan onder druk naar het schijnt!).

Let the waiting game begin!