Gisteren ben ik officieel gestart met het genezingsproces. Ik probeer het zo te noemen en geen trip to hell and back.😊
Ik ben de dag eigenlijk
gestart met enorm veel vechtlust, de moral zat goed! Ik ging eindelijk weten
hoe die chemo zou voelen en wat dat met mijn lijf zou gaan doen.
Ze beginnen met die poortkatheter aan te prikken om een bloedafname te doen. Het zou mijn
verhaal niet zijn, moesten ze ook hier niet eerst een tweede verpleegster
moeten bij roepen en er een keertje naast prikken vooraleer het goed zat. Maar
ok, al bij al ging dat vlotjes. Nadien een echo van het hart, want de chemo en
de antilichaamtherapie kan mijn hart ook aantasten dus moet hier eerst een
soort nulmeeting gebeuren. Gelukkig geen onaangename verrassingen en lijkt daar
alles voorlopig tip top!
Next stop: consultatie
bij de oncoloog waar ik nog wat vragen kwijt kon. Ik had een super voorstel, of
dat dacht ik toch: wat als ik nu al eens met de revalidatie begin? Nu, tijdens
de behandeling, om alles wat voor te zijn. Want door de chemo verliest ge uw
conditie, komen er wat kilo’s bij,… Nu ik geen basisconditie heb om mee te
beginnen en er weinig ruimte is voor nog wat kilo’s, vond ik dit een top plan.
Al snel bleek zij mijn enthousiasme niet te delen en zal het toch meer
ondergaan zijn dan wat anders. Wandelen, ik mag wandelen. Het is dat we dat de
laatste maanden nog niet genoeg gedaan hebben. Enfin, als er hier mensen zijn
die nog wat wandelkriebels over hebben, trek me gerust uit mijn zetel voor een
frisse neus!
En dan *drumrolls
please*: de chemo. Daar voel je dus op de moment zelf niets van. Een infuus,
een zakje, nog een zakje, een spoeling, een zakje,… Toegegeven, een beetje een
anticlimax. Om toch niet helemaal teleurgesteld achter te blijven, kreeg ik een
venijnige spuit van immuuntherapie. Sh*t seg! Zo eentje dat ze heel traag
moeten inspuiten omdat het anders teveel pijn doen. Ik dacht niet dat we dat
hadden afgesproken! Anyways, om 15u30 later stond ik buiten. En begon de
cortisone te werken. Een wistjedatje: van cortisone word je een duracellkonijn
op speed. Opgeruimd, hapjes gemaakt, nog wat opgeruimd, was opgeplooid,
gekookt,… Tegen de avond een klein beetje misselijkheid (het kan ook gelegen hebben
aan dat glas Cava, but who knows :p) , maar ik teken ervoor als het dat maar
is. It was a good day!
So now again we wait, for the side effects
to kick in. But until then: I’m doing fine!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten