Wordt het dan toch een eitje?

 

We zijn nu enkele dagen na de eerste chemobehandeling en voorlopig valt het allemaal goed mee. De oncoloog had gezegd dat na de eerste keer de bijwerkingen normaal wel beperkt zouden zijn. Na de tweede dosis kan het zwaarder worden dus ik probeer voorzichtig positief te zijn.

Wat voel ik wel?

-        Precies een beetje meer moe dan normaal, maar aangezien de kinderen nog in de nasleep van de Sint zitten en in blijde verwachting zijn van de kerstman, zijn de nachten korter dan normaal, hetgeen de vermoeidheid ook kan verklaren.

-        Af en toe wat misselijk, niet heel fel, gewoon een zachte reminder dat ik niet 100% ben.

-        Een voze smaak in mijn mond: mijn eten smaakt nog zoals het hoort te smaken, maar wanneer ik niet aan het eten ben (wat toch de meest van de tijd is), proef ik iets. Nu pas besef ik dat je normaal niets proeft als je niet eet of drinkt, dat je mond neutraal is. Nu niet zo neutraal meer.

-        Wat uitslag op mijn hoofdhuid, de voorbode van de haaruitval denk ik.

Als dit het is, dan wordt die chemo een eitje! We profiteren hier van elke dag dat ik me niet ziek voel.

Ik beschouw mezelf als positief ingesteld en denk dat het super belangrijk is om de toekomst positief de visualiseren. Maar soms komt het uit een onverwacht hoekje ineens de kop op steken: de onzekerheid, de angst, de ‘shit-ik-heb-kanker’.

Er is een boekje ‘Grote Boom is ziek’ dat helpt om met kindjes te praten over omgaan met iemand die kanker heeft, geschreven door Nathalie Slosse, een mama die zelf borstkanker kreeg. Ik las dit verhaaltje deze ochtend aan Ray & Iza voor en het is echt een super boek. De kids konden goed volgen en begrepen de essentie. Ik klapte het boek dicht en dan viel mijn oog op de schrijfster ‘Nathalie Slosse (1976 – 2018). Vanbinnen al wel wetend wat ik zou lezen, zocht ik haar toch even op: borstkanker op 30 jaar met een kindje van bijna 2 jaar, enkele jaren later opnieuw borstkanker en intussen mama van 2, een derde keer overleefde ze niet.

I know it’s not my story, but I don’t know my story yet and sometimes, it’s scary as hell.