Normaal zou ik niet zo snel opnieuw iets te posten, maar vandaag heb ik de indruk dat het mij zou helpen om het van mij af te schrijven. Hoewel ik wat twijfel, want ik zou niet willen dat het hier een pitty party wordt. Ik hoop dat mijn weerstand tegen de komende week wat zakt door ffkes alles op papier te zetten en ik misschien morgenvroeg opsta als één en al acceptatie.
Deze keer zag ik er uitzonderlijk hard tegenop. En dat is logisch. De laatste loodjes wegen altijd het zwaarst. De laatste dagen werken voor je op verlof vertrekt, zijn er ook teveel aan. Dus het was een beetje dat gevoel. Maar er was nog iets: de afgelopen dagen had ik mij zo goed gevoeld. Ik had terug dingen gevoeld die ik al maanden niet meer voelde en het was zo heerlijk: verliefdheid, optimisme, geduld,... En ik weet dat de chemo dit terug gaat onderdrukken. Enfin, niets aan te doen uiteraard, dus hop, 7u30 trekken ze mijn bloed en we zijn vertrokken.
Eerste lastig nieuwtje: witte bloedcellen zijn te laag. Ik heb er 5000 en om de chemo aan te kunnen, moet je er 11.000 hebben. Balen. Opnieuw zo een super spuit! Het verhaal over de bijwerkingen van de oncologe was ondertussen ook al lichtelijk aangepast: van 'wat hoofdpijn' naar 'sommige mensen komen door de bijwerkingen op spoed terecht om morfine te krijgen tegen de pijn'. Ha! No shit.
Ik had de afgelopen weken wel wat vragen opgespaard, ondermeer hoe de revalidatie zou lopen en of we toch op vakantie zouden kunnen gaan. Het lijkt erop dat we toch - als we het goed plannen eens we alle afspraken kennen - een weekje zouden weg kunnen gaan na de operatie en voor de bestralingen. Oef, beetje perspectief.
Volgend topic: mijn goed gevoel van de voorbije dagen - loved it! De verklaring was minder fluffy en iets wetenschappelijker: dit zou te maken hebben met mijn hormonen en mijn eierstokken 😲 Mijn lichaam verzet zich tegen die menopauze waar de chemo mij induwt en slaagt er dan eventjes in om er terug uit te gaan. En dat is het gevoel van 'mezelf te zijn'. Maar helaas is dat niet de bedoeling, dus na de chemo en voor de bestraling komen er extra spuiten om - and I quote - 'uw eierstokken lam te leggen'. Klinkt geweldig nee? Ok, het zij zo, ik zal me niet teveel hechten aan mezelf als ik er nog eens in slaag om naar de surface te komen.
Laaste vraag: die hormoontherapie. Ik lees er veel over en de bijwerkingen lijken toch niet min. Hoeveel meerwaarde heeft die? Is het echt de moeite om in te boete op uw levenskwaliteit? (kleine herinnering: ze willen mij hormoontherapie geven zo lang mogelijk en liefst 10 jaar) Dus ik was beetje in dubio om dat wel te doen, zeker wetende dat die spuiten die ik hierboven aanhaal, deel uitmaken hiervan. Lamme eierstokken, menopauze, gewrichtspijnen, moodswings... Klinkt allemaal niet aantrekkelijk dus het moet al de moeite waard zijn me dunkt. Wat blijkt? Jep, ça vaut la peine 🙈
Hoe ik het begrepen heb (ik spreek altijd met 2 woorden want ik ben niet geweldig in de medische redeneringen), heb ik - met mijn soort tumor en zonder die hormoontherapie - 30% meer kans om binnen de 3 jaar te hervallen met chronische uitzaaiingen en dat is niet meer te genezen. Dat is op een maandagochtend om 9u effekes slikken. Hello reality check! Als ik haar mag geloven, kan je tijdens de hormoontherapie wel terug aan het werk en kan je de gewone dingen des levens opnieuw doen, maar zal het tempo mogelijks wat aangepast moeten worden. Hoe langer ik die hormoontherapie volg, hoe kleiner de kans op herval wordt.
Dus nu zit ik hier, met een klein hartje. Probeer ik mij neer te leggen bij wat komen zal volgende week en de rauwe realiteit van de komende jaren een plaats te geven. Morgen naar de fasciatherapie, she will fix me ;-).
Waw dus het is wel een beetje een pitty party geworden! 😬
Vrolijke noot om te eindigen: Iza heeft een tekening gemaakt voor mij. Aanschouw de 'wandelende stok'. Geen tak, stok!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten