De afgelopen dagen hadden we tegen elkaar gezet dat we gingen proberen om onze positieve mojo te behouden: we gingen uit van het scenario dat de lymfeklieren ook aangetast waren maar er niets anders zou zijn gevonden in mijn lichaam. De ene dag ging dat al beter dan de andere. Maandag was er nog weinig over van de positieve mojo.
Dinsdag 24 november, ha
nog een verjaardag in mineur! Vandaag kregen we de uitslag van de andere
testen, op de verjaardag van David. Hij heeft geen sjans want vorig jaar is mijn
oma gestorven op zijn verjaardag.
Hij had niet echt zin om
te vieren, maar dat was buiten de kids gerekend. Samen met Ray en Iza ben ik
vroeg opgestaan om een ontbijtje klaar te zetten, de cadeautjes in te pakken en
het gezellig te maken. It took my mind of everything
else that was going on. Het was een leuke
ochtend, los van de blok in onze maag.
Wederom kindjes samen
afgezet en doorgereden. Al vrij snel kwam – voor ons – het verlossende nieuws:
enkel de lymfeklier is aangetast en er is niets anders gevonden. Zou ons
positieve mojo dan toch geholpen hebben?
Ik noteerde weer alles wat
er gezegd werd, maar zat even op een wolk. Geen andere uitzaaiingen, we
behouden de 90% genezingskans. Today we celebrate a
bit! It was a good day after all.
De volgende stappen werden
uitgelegd: klipje plaatsen in de tumor, afspraak bij de oncoloog en plaatsing
poortkatheter (met eerst een covid test off course). Blijkbaar was de dokter
waar we tot hiertoe bij gingen geen oncoloog, maar het hoofd van de
borstkliniek en chirurg. Ik was duidelijk niet mee met wie welke specialiteit heeft.
Na een dagje van
opluchting en beetje feest, was het woensdag weer met de twee voetjes op de
grond: our lives are different. 2021 wordt loodzwaar. Een jaar tot anderhalf
jaar werd ons gezegd. Shit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten