Rollercoaster on speed

Ik had met mijn zus, haar kindjes en mijn mama afgesproken om op trollen te gaan jagen op 11 november, nog een beetje voor Iza haar verjaardag. Omdat zij nog niets wisten en ik geen mental breakdown wou hebben bij de kids tussen de trollen, belde ik hen dinsdagnamiddag even op. Mijn emoties zaten hoog maar het deed deugd om mijn ongerustheid te kunnen delen. Het gaf me het gevoel dat wij als gezin, er niet alleen voor stonden, gelijk wat ons te wachten staat. De trollenjacht bleek een TOPafleiding!

7 dagen wachten bleek uiteindelijk slechts 3 dagen want op vrijdag, tijdens een coronaproof bezoekje aan mijn peter, kreeg ik telefoon van de radioloog. De resultaten waren binnen en zoals verwacht, was het niet goed. Het woord ‘kanker’ wordt niet uitgesproken, wel kwaadaardig letsel alsof ik mij had pijn gedaan. Meer kon hij niet zeggen want het hele onderzoek was nog niet afgerond. Volgende stap was een afspraak in de borstkliniek in het UZ Jette.

OK toch al even bekomen: het is niet goed. Shit seg! Veel emoties, veel vragen,… Ik wou een knuffel, iemand die mij kon vastnemen maar ik was niet bij mijn knuffelcontact of mijn gezin. Ik zag ook bij mijn peter en tante het groot verlangen om mij vast te pakken en te troosten, maar argh, die Corona toch! Nadat ik beetje tot rust was gekomen, ben ik in mijn auto gekropen en naar huis gereden. Daar wachtte mijn knuffels op mij! De kindjes waren nog op school dus David en ik konden even vrijuit praten en voelen. Want het was een harde pil, niet alleen voor mij maar ook voor hem.

We konden dinsdag 17 november om 9u15 al bij de borstkliniek op consultatie. Het weekend overbruggen, maandag nog werken en dinsdag weten we het: hoe slecht is slecht? What’s next? Is er een volgende stap? De onwetendheid was groot en beangstigend.

Maandag heb ik enkele collega’s van mijn werk op de hoogte gesteld want ik wist dat de kans reëel was dat ik vanaf dinsdag niet meer zou komen werken voor een tijdje. Ik kreeg meteen enorm veel steun van mijn N+1 en mijn collega’s. Dit zat goed en hier moest ik mij geen zorgen over maken, no matter what.

Tijdens het weekend was er bij mij een gevoel gekomen dat ze zich in het labo misschien vergist hadden en ze dinsdag zouden zeggen: oeps, sorry alles is OK, we hebben de resultaten gewisseld met iemand anders! David zat daarentegen met een horroscenario in zijn hoofd;

D-day: samen de kindjes afzetten (doen we nooit, en die kastaars stellen ook geen vragen daarover) en dan doorrijden naar het UZ Jette. Het verdict: snelgroeiend, agressieve tumor maar behandelbaar met een lang en zwaar traject. Genezingskans 90%. Ik zat daar met een boekje, alles aan het noteren want als ik het kon opschrijven, leek het alsof ik er een beetje controle over had. Hormoongevoelig, HER2positief, 3 tot 6 maanden chemo, lymfeklier nog nakijken want mogelijks ook kwaadaardige cellen, operatie, bestraling, antilichaamtherapie, hormoontherapie,… Ik schreef het allemaal op. 

It hit hard: van een vergissing (in mijn hoofd dan toch) naar borstkanker. BAM! David was wat opgelucht want hij ging van doemscenario naar 90% genezingskans.

First things first: een hele check van het lichaam op eventuele uitzaaiingen. MRI, Pet-scan, bloedafname, echo en biopsie van de lymfeklieren. En dit allemaal in de dagen die volgen. Volgende week dinsdag opnieuw consult om dit te bespreken.

So wait a minute: wisten we dan nu nog niet alles? Het kon nog slechter? Die 90% genezingskans kan verminderen als ze ergens anders in mijn lichaam iets vinden? En dit weten we pas volgende week?

And so the waiting game continues…