Ray & Iza

 

Tot hiertoe hadden we nog niets tegen de kindjes gezegd. Het leek ons wat voorbarig aangezien we zelf nog niet het hele plaatje kenden.

Via onze immer sympathieke buurvrouw, hadden we wel al een boekje kunnen lenen dat ze in het kinderziekenhuis gebruiken om kanker uit te leggen aan kindjes: Radio-Robbie. Het legt op een duidelijke manier uit wat kanker is en hoe dit met straling (Radio Robbie en zijn vriendjes) kan worden bestreden.

Ik kreeg het moeilijker en moeilijker om niets tegen hen te zeggen. Maar anderzijds wou ik hen ook zo lang mogelijk sparen van dit nieuws. Voor mij voelt het aan als weer een stukje van hun onschuld dat wordt weggenomen. Ergens sluimert er een beetje een schuldgevoel in mij want zij gaan ook een moeilijker jaar tegemoet, eentje waarbij hun mama ziek en moe gaat zijn en waarbij papa veel aan zijn hoofd zal hebben.

Zondagochtend bij het ontbijt leek ons een goed moment om het er met hen over te hebben. Er is een small window op een dag waarin ze eventjes stil kunnen zitten en hun aandacht kunnen richten op iets anders dan paw patrol, dino’s en mario land en dat zijn de eerste 10 minuten van een ontbijt. 😊

Aan de hand van het boekje hebben we kunnen uitleggen dat er bij mij kankercelletjes zitten waartegen ik moet vechten, samen met de dokters en de radio-robbies van de wereld. En dat ik wat zieker ga worden en mijn haar ga  verliezen. Ze hebben super goed geluisterd (we found the small window of opportunity) en hun reactie was verfrissend. Oh de veerkracht bij die kindjes is toch enorm!

Ray zou graag mee in mijn lichaam springen om te vechten tegen de kankercellen. Ik denk deels omdat hij mij echt wil helpen genezen, maar deels ook omdat hij dan wat ninja moves kan doen zonder dat wij zeggen dat hij niet mag vechten.

Iza daarentegen vond het hilarisch dat ik mijn haar ga verliezen. Ze ging dit meteen tegen haar juf vertellen en we hebben samen dan ook sjaaltjes en mutsjes uitgekozen. She’s gonna cost me a fortune! Ze vroeg me ook of zij nog steeds dicht bij mij mag komen, want ja die corona? *smelt*

Het gesprekje heeft niet te lang geduurd en ik was super opgelucht: they are gonna be fine! Na een half uurtje kwam Iza toch terug en vroeg om het boekje helemaal voor te lezen. Ray kwam meteen meeluisteren.

Intussen wordt het Radio Robbie boekje geregeld vastgepakt en naar verwezen. Daaraan merk ik dat ze er wel mee bezig zijn en ze ergens begrijpen dat het geen griepje is. Nu hoop ik dat wij de komende maanden voldoende energie gaan hebben om hun signalen te kunnen blijven opmerken en zij bij ons terecht kunnen met hun angsten, gevoelens en vragen.