We are ready for the shitshow to begin!

Intussen zijn alle voorbereidende werken achter de rug.

Klipje zit in de tumor: blijkbaar kan het zijn dat de tumor helemaal weggaat door de chemo, maar dan blijft een operatie noodzakelijk. Door het klipje zien ze waar de tumor zat en welk weefsel ze moeten weghalen.

Afspraak bij de oncoloog: super lieve dokter. She makes it sound as if chemo is a walk in the park😊 We beginnen met een kuur van ‘kleintjes’, zijnde 12 weken 1 keer per week chemo + antilichaamtherapie (1 keer om de  3 weken). Hier zou ik vooral moe van zijn. Na die 12 weken, krijg ik 3 weken rust (DE moment om op vakantie te gaan denk ik dan – als het tegen dan weer mag. Fingers crossed!). Dan volgt de volgende kuur, maar nu van ‘grote’ chemo. Dit is 1 keer om de 3 weken, zonder antilichaamtherapie.

Eens de chemo voorbij is, volgt de operatie. Hoe, wat, wanneer moet nog bepaald worden. Dit zal afhangen van het genetisch onderzoek dat ze de komende maanden gaan doen.

Na de operatie volgt dan de bestraling, verder antilichaamtherapie en de hormoontherapie.

But one step at a time!

Vermits de chemokuur lang is, moest er een poortkatheter geplaatst worden. No biggie, gewoon iets inplanten en aansluiten op een klein bloedvat. Onder lokale verdoving. Heb ik al gezegd dat ik daar allemaal niet goed in ben?

Gisteren werd ik dan voor 1 dag opgenomen om dit te plaatsen. Toegekomen om 7u45 en in het OK om 8u15. Ze hadden er duidelijk zin in! Ik wat minder… De dokter had mij gezegd dat het ongeveer 45 minuten zou duren. Ik had mij dus voorbereid to put on my brave face voor die 45 minuten. My bravery lasted about 2 minutes.

De 45 minuten werden anderhalf uur, met een extra specialist die erbij werd geroepen omdat mijn aders blijkbaar geweldig goed zijn in verstoppertje spelen. Ik werd schuin gelegd, met mijn hoofd naar beneden – dat zou de aders wel uit hun verstopplaats halen. Na 45 minuten en 4 extra verdovingen, hebben ze het opgegeven om de kleine ader te vinden en gingen ze op zoek naar een grotere, dichtbij mijn sleutelbeen. Oh boy, dat doet geen deugd! Djees! Drie pogingen om die aan te prikken verder, vroeg ik of ze op een bepaald moment niet gingen beslissen om mij in slaap te doen en we spraken af dat ze het nog 1 keer gingen proberen. (‘We’ is misschien overdreven, zij hadden de naalden en scalpels vast dus tussen mijn gesnik ben ik maar gewoon akkoord gegaan). De laatste keer is het dan toch gelukt, hallellujah! Ik verkies een keizesnede boven dit!

Het moet wel gezegd worden: de verpleegsters en dokters hebben een engelengeduld daar. Super veel begrip voor mijn emotionele uitspattingen en gebrek aan sereniteit. Toppers!

En nu wachten tot de eerste chemokuur op 8 december en hoe ik erop ga reageren. There is a lot of waiting involved and apparently I kinda stink at being patient.